AHRAZ-I NIHAYET
Anlasilmadigini dusundukten sonra artik konusmamaya karar vermesi cok uzun surmedi. Karar vermek denemez aslinda. Yavas yavas buyuyen bir "gereksizi bosver" davranisinin sonucu oldu hersey. Anlattiginin anlasilmayisi anlattigini anlamsiz ve dolayisiyla gereksiz kiliyordu.
Ara sira gereksiz konustugunu futbol maci izledigi sirada yaninda oturan tanimadigi adama "1 gol atsak cok iyi olacak ya" demesi ve sonra adamin da tam olarak boyle dusundugunu, sadece adamin degil tum taraftarlarin boyle dusundugunu fark etmesiyle anladi. Bos konusmustu. 7 bos kelime. Ustelik pespese. Adamin verdigi "Evet" cevabinda gizli tondan anladi adamin da kendisiyle hemfikir oldugunu.
"Gereksizi bosver"ler boyle basladi.
Daha sonra anlasilmadigini dusundugu zamanlar sustugu oldu onceleri. Ise yaradigini gordu kendi acisindan. Sustu. Dinledi, dinlemedi. Kendine anlatilanlari dusundu. Hak verdi, hak vermedi. Sustu. Bitti.
Bir daha tek bir kelime dokulmedi agzindan. Oksurmedi. Hapsirmadi. Horlamadi.
Ne anlamayacagini dusundugu kimseye hislerini soylemek icin zorladi kendini ne de dua etti bir daha. Oyle ya, tanri kendini anliyor olsaydi susmak zorunda kalmazdi.
Sustu.
Anlatamiyor olabilecegini hic dusunmedi.
Sustu.

Insanlarin ugruna cildirdigi, onlara sahip olmak icin insani(!) degerleri hice saydigi seylerden uzak bir yasamin temellerini atmak istiyorum. Maymunsu insan, cok yasa!!!